top of page

A story about sexual assault

Foto van schrijver: Crea & Body ClarityCrea & Body Clarity

Bijgewerkt op: 21 nov 2024

Dag lieve lezer,


Ik wil graag iets delen dat dicht bij mijn hart ligt. Ik heb schilderijen en schetsen gemaakt rond het thema seksueel geweld en intimidatie. Waarom? Omdat dit onderwerp een diepe, fysieke blokkade in mijn lichaam veroorzaakte. Ik moest een manier vinden om die spanning los te laten, en voor mij voelde kunst maken als de juiste weg.


Waarom deze post?


Omdat er nog altijd te weinig aandacht is voor seksueel misbruik, aanranding en seksuele intimidatie. Voor mannen die een vrouw aanraken zonder toestemming. Voor het negeren van signalen, zelfs een duidelijke "nee". Met deze post hoop ik meer bewustzijn te creëren. Door mijn eigen verhaal en proces te delen, hoop ik misschien één persoon aan te moedigen hetzelfde te doen. Als dat lukt, heeft deze post zijn doel bereikt.

Ontelbaar veel vrouwen hebben te maken gehad met seksueel misbruik, in grote of kleine vormen. Zelfs een klein incident kan een traumareactie veroorzaken. Ieder mens en ieder lichaam reageert anders, en we kunnen nooit volledig begrijpen welke impact een handeling heeft op iemand anders. Wat voor de één klein lijkt, kan voor een ander enorm zijn.

Seksuele intimidatie, aanranding en geweld kunnen fysiek, emotioneel of verbaal zijn. Voorbeelden? Gedwongen worden tot een seksuele handeling, seksueel aangeraakt worden zonder toestemming, nageroepen worden op straat, een ongewenste hand om je middel, of een "toevallige" aanraking op je borst. Hoe groot of klein de handeling ook is, het kan stress en trauma veroorzaken.

"Wereldwijd heeft 1 op de 3 vrouwen te maken gehad met fysiek of seksueel geweld. (...) Wanneer ook seksuele intimidatie wordt meegerekend, ligt dit cijfer nog hoger." – WHO"45% tot 55% van de vrouwen heeft te maken gehad met seksuele intimidatie sinds de leeftijd van 15 jaar in de Europese Unie." – UN Women

Mijn eigen ervaringen

Ik kan niet zeggen dat ik slachtoffer ben geweest van ernstig seksueel misbruik, maar ik ken vrouwen in mijn omgeving die dat wel zijn. Zelf heb ik momenten meegemaakt waarin mijn grenzen niet werden gerespecteerd:

  • Ik ben aangeraakt op plekken waar ik dat niet wilde.

  • Ontelbare keren ben ik vulgair nageroepen op straat.

  • Handen om mijn middel op feestjes om me "even te verplaatsen."

  • En als kind, toen ik 10 jaar was, legde een jongen van 15 zijn hand op mijn knie en liet die omhoog glijden terwijl ik videogames speelde. Onwetend speelde ik door, maar ik voelde dat het verkeerd was. Dit wilde ik niet en het verstijfde me. Vanaf dat moment durfde ik nooit meer een rokje te dragen in zijn aanwezigheid. Wat seks, laat staan ongewenste intimidatie, was had ik nog geen enkel idee van. Toen ik eindelijk zijn hand durfde te pakken en deze weer op zijn eigen knie legde, baande hij zich uiteindelijk voorzichtig weer een weg naar boven. Ik was mij er toen nog niet van bewust dat door zijn daad, het aangeraakt worden tussen mijn benen, een stressreactie in mijn lichaam zou veroorzaken op het moment dat ik zelf seksueel actief zou worden.



Mijn tweede ervaring was in een zwembad toen ik 13 was. Een man, de vriend van mijn moeder, pakte mijn borsten vast, trok me tegen zich aan onder water en zei dat het "maar een spelletje" was. Het duurde nog een paar "spelletjes" eer ik de moed had te zeggen dat ik ermee wilde stoppen. Lange tijd heb ik getwijfeld de identiteit van deze man te vertellen, tot ik me realiseerde dat deze man oud genoeg was om bewust te zijn over zijn handelingen.

Toen ik dit enkele jaren later aan mijn moeder vertelde, was haar reactie: "Hebben niet alle vrouwen dit soort verhalen?" Het feit dat ze dit kon zeggen, alsof het normaal was, betekent dat er iets fundamenteel moet veranderen.


Jarenlang hield ik deze ervaringen voor mezelf. Soms overvalt het me nog steeds. Ik voel me onveilig als ik naakt ben of zelfs "vies" zonder duidelijke reden. Ik moest leren mijn lichaam weer van mij te maken, grenzen te stellen en veiligheid terug te vinden. Mijn eerste seksuele ontmoetingen werden gekleurd door mannen die mijn toestemming niet respecteerden en zoiets laat sporen na.


Sommigen zien zulke ervaringen misschien als klein, maar als deze gebeurtenissen al zoveel impact hadden op mijn lichaam en geest, wat moet het dan doen met vrouwen die veel groter misbruik hebben meegemaakt?


Aanvankelijk dacht ik dat wij vrouwen moesten leren "nee" zeggen en niet verstijven. Dat het onze verantwoordelijkheid was om te spreken of ons te verdedigen. Maar nee! Het is cruciaal dat jongens en mannen beter worden opgevoed, dat ze leren bewust te zijn van hun instincten, driften, handelingen, en respect te hebben voor grenzen. Bewustwording begint bij de educatie.

Mijn eigen proces


Tijdens mijn opleiding tot creatieve therapeut ontdekte ik dat deze ervaringen nog steeds in mijn lichaam vastzaten. Iets waar ik geen vinger op kon leggen, waar ik niet over kon praten. Ik kan nog steeds niet de juiste woorden vinden mijn gevoel op een duidelijke manier uit te drukken.


We kregen de opdracht een autobiografie te maken, voelde ik een blokkade bij het onderwerp adolescentie en seksualiteit.

Ik schilderde iets waarvan ik voelde dat het uit mijn systeem moest. Het resoneerde gewoon met dat hoofdstuk in mijn leven. Het was de eerste keer dat ik het naar buiten dierf te brengen, ik dierf het een soort stem te geven, het om te zetten in iets zichtbaars. Omdat ik nog steeds niet begreep waar het vandaan kwam en er niet de juiste woorden aan kon geven als mijn leraren er naar vroegen, voelde dit goed voor me.

Sindsdien durf ik deze driften en gevoelens een gezicht of stem te geven en schets of schilder ik ze wanneer ik voel dat het mijn lichaam moet verlaten!

-

Het eerste schilderij (2019); ik heb altijd het gevoel gehad dat het nooit groot genoeg was. Mijn papier was nooit groot genoeg om die opgekropte gevoelens weer te geven. Ik had vaak de drang om een naakte vrouw te tekenen, niet voor erotische doeleinden maar om te shockeren. Ik begon er uiteindelijke niet aan omdat ik het nooit goed vond, omdat het niet als groot genoeg voelde en omdat ik mij ervoor schaamde... Ik plakte grote vellen papier aan elkaar totdat ik een vrouw op ware grootte kon tekenen. Het schilderen was chaotisch en intens. Gedachten als "Mensen zullen denken dat ik ziek ben" en "Misschien is er iets mis met mij" kwamen op. Maar ik maakte het af. Het voelde als een opluchting, alsof ik eindelijk diep adem kon halen. Pas nu, drie jaar later, durf ik het met trillende handen aan de wereld te laten zien en laat ik mijn overtuiging, dat ik wel gestoord moet zijn, achter me.


Waarom moet het een taboe zijn om je verhaal te vertellen? Waarom geloofde ik dat er iets mis moest zijn met mij om dit te schilderen? Terwijl ik het eigenlijk niet ben die zich zou moeten schamen.


Ook mannen zijn slachtoffers


Ik weet dat er ook mannen zijn die seksueel misbruikt worden. Bij het schrijven van deze post voelde het dubbel om alleen mannen als misbruikers aan te wijzen terwijl ze vaak ook slachtoffer zijn. Statistieken tonen aan dat 1 op de 6 mannen hiermee te maken krijgt, maar het werkelijke aantal ligt waarschijnlijk hoger. Het taboe voor mannen is nog groter; ze worden vaak vergeten in gesprekken over dit onderwerp. Dat moet veranderen.

 

 

Als je ooit slachtoffer werd van seksueel geweld/intimidatie en je leest dit, weet dan dat ik jou geloof. Weet dat het niet jouw schuld is en dat al jouw gevoelens er mogen zijn. Je bent nooit alleen.

Ik sta er altijd voor open om met jou over je ervaringen te praten als je de nood voelt deze te delen. Ik antwoord jou snel! - Contacteer mij.


Dankjewel lieve lezer!






Plaatsen waar je terecht kan met vragen over seksueel geweld:

- Hulplijn 1712


69 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page