.png)
Dag lieve lezer!
Ik neem je nogmaals mee in mijn vervolg en verdere gedachten.
Nadat ik de blogpost "A story about sexual assault" open liet voor de wereld, reikte de jongen van vijftien, die ondertussen uitgegroeid is tot een respectvolle volwassen man, uit om zijn excuses aan te bieden. Mij te vertellen dat hij hier reeds zijn hele leven mee worstelde en zich altijd had afgevraagd of wat er op die zolder was gebeurd problemen had veroorzaakt.
Pas later in zijn leven, toen hij ouder werd, realiseerde hij zich wat hij had gedaan. Hij bedankte me voor het schrijven van de blogpost, voor het vertellen van mijn verhaal, voor het niet noemen van zijn naam en voor het aanvaarden van zijn verontschuldiging.
Ik uit hier even een (waarschijnlijk) onpopulaire opinie; lees even hoe mannen hier zelf ook onder lijden. Lijden onder het “daderschap” uit een nieuwsgierige actie uit jonge onwetendheid, door te weinig bewuste opleiding over gevoelens, instincten, driften en emoties. Mannen, ook de goede mannen, worden steeds schaamte toegebracht over hun natuurlijke driften, maar hoe het dan wel te doen, hoe ze dan wel in te zetten, waar ze te laten, hoe gedraag je je dan wel juist, etc.. (vooral bij jongeren) Dit blijft vaak achterwege. Hier missen we, alvast in de schoolsystemen, een volledige, boeiende en oprechte educatie voor.
Ik realiseerde me dat ik hier niet over heb gesproken in mijn eerste post, maar ik vergaf de jongen, die pas vijftien jaar oud was, al jaren geleden. Dus toen hij contact opnam, vertelde ik hem dit; Jaren geleden toen ik nieuwsgierig werd en het aandurfde om hem op te zoeken op social media, een blog las die hij schreef en van een afstandje te weten kwam hoe zijn leven was, realiseerde ik me dat ik eigenlijk niet boos was op deze man die zich verder ontwikkeld heeft. Deze jongen die opgroeide als (voor zover ik kon zien, lezen en horen) een goed persoon. Ik realiseerde me dat mijn situatie, mijn trauma reacties geen onderdeel meer waren van wie deze man ondertussen is geworden als persoon. Ik voelde dat ik in staat was dit te scheiden van elkaar. Ik geef deze jongen niet de schuld, ik geef het onderwijssysteem de schuld. Ik zou liegen als ik zeg dat zijn verontschuldiging me koud liet. Ik was positief verrast dat hij het zich herinnerde en het aandurfde contact op te nemen. Dus dankbaarheid is hier alvast sterk aanwezig. Natuurlijk heb ik door de vroegere gebeurtenis te maken gekregen met de gevolgen en het trauma in mijn lichaamsgeheugen. Maar hijzelf was in die tijd zijn seksualiteit aan het leren kennen, en ik ben er bijna zeker van dat als hij hier een betere educatie over had gekregen hoe met deze driften om te gaan, had geleerd hoe erover te communiceren, had geleerd dat wat hij voelt geen taboe is, en hoe correct met meisjes om te gaan, etc.. dan zou deze situatie zich niet hebben voorgedaan.
Het is nu mijn genezingsproces en ik weet zeker dat hij genoeg heeft geleden, en de verantwoordelijkheid heeft genomen om zich respectvol te verontschuldigen. En daar ben ik dankbaar voor, want dit heeft mij ook geholpen in mijn proces. Zoveel vrouwen en meisjes krijgen dit niet eens.
Ik wil niet zeggen dat het oké is voor tieners om zich zo te gedragen, want dat is het absoluut niet!
Ik heb het voorrecht te weten dat deze jongen opgroeide tot een respectvolle man en dat hij op dat moment handelde uit nieuwsgierigheid en onwetendheid over de verdere gevolgen.
Ik voel me bijna een vrijheidsstrijder voor beter en bewuster onderwijs voor tieners over deze onderwerpen, zonder dat ze het gevoel hebben dat wat ze voelen een taboe is.
Natuurlijk kregen we allemaal seksuele voorlichting op 12-jarige leeftijd maar weten jullie allemaal nog hoe dat in zijn werk ging? Een leraar in je klas die ongemakkelijk was om over dit onderwerp te praten voor een klas vol tieners. Dat alleen al, gaf iedereen het gevoel dat het taboe is om erover te praten.
Vervolgens werd een filmpje afgespeeld over wat seks is, hoe het werkt, dat je verliefd wordt of je tot elkaar aangetrokken voelt en “let the magic happen”. Maar laten we eerlijk zijn, gebeurt 'the magic” echt op die manier?
Laten we eens heel eerlijk zijn; Wie is er ontmaagd zoals ze het zich hadden voorgesteld of hoe het je was "beloofd" door je vriendje, films, verhalen, etc.. ? En voor de mannen; wie voelt zich schuldig dat hij misschien niet voldeed aan haar verwachtingen, het misschien wel anders had willen doen als je beter had geweten?
Ik alvast niet, ik heb de verkeerde keuzes gemaakt, ik was er niet klaar voor en ik weet zeker dat ik hierin niet de enige ben. Als je graag je verhaal met mij wilt delen, ben ik er om te luisteren. Je kunt contact met me opnemen via e-mail of chat. Indien je dit graag wilt maar je twijfelt, is dat begrijpelijk, ik heb er zelf lang niet over gesproken, laat staan met iemand die ik niet kende. Maar ik kijk er alvast naar uit je te ontmoeten.
Dus, is er een dringende behoefte aan een betere seksuele voorlichting waarbij seksuele intimidatie en geweld ook aanbod komen? Zeker!
Is er ook behoefte aan een opleiding in bewustzijn en het hebben van alle rechten van het bezitten van je lichaam zonder schuldgevoel? Ik zeg, ja.
Misschien moet ik mezelf onderwijzen en leren hoe ik in het openbaar moet spreken en die voorlichting zelf aan tieners geven in plaats van ervoor te pleiten. Wat denken jullie?
Ik speel ook met het idee een groep te beginnen, misschien één keer per maand of vaker, voor tieners en volwassenen die worstelen met een verleden in seksuele intimidatie/geweld en op een creatieve manier met hen/jou te werken, kunst te maken, je te leren hoe je die emoties op papier kunt zetten, hoe je ze uit je lichaam kunt zetten, in een veilige omgeving.
Heb je hier interesse in schrijf je dan in op mijn newsletter, zo blijf je op de hoogte en ben je voorlopig anoniem. Je kan mij ook privé contacteren als dit voor jou beter voelt.
Ik kijk ernaar uit je te ontmoeten, je verhaal te horen en te zien.
